امروز یاده اولین دوست دخترم افتادم، همون که هجده ساله بودم باهاش دوست شدم. همون که تو هفته ی دومه دوستیمون منو باهاش تو خیابون گرفتن. همون که یه شب هردومونو تو بازداشتگاه نگه داشتن. همون که وقتی بازجو پرسید چندوقته باهم دوست شدین گفتم که من قصدم ازدواجه، بازجو هم گفت میخوای الان عاقد بیارین عقدتون کنیم....

سه هفته بعده فوت بابای تو تولدم بود. اونم اومده بود خونمون، تو هم بودی....تو عزادار بودی و داغون. اون خوشگل و سرحال. خودشم میدید این برتری رو. تو هم میدید اون برتری. و منم میدیدم برتری رو....اون شب شاید تورو دوست نداشتم و اونو دوست داشتم. امروز هیچ کدومتون رو دوست ندارم. دیشب هردوتونو دوست داشتم.

قبله اینکه با اون دوست شم، بچه بودم. بعده اینکه با اون دوست شدم بازم بچه بودم. اون از من بزرگتر بود اما بچه تر بود. اما بعد از اینکه با اون دوست نبودم بزرگ شدم. یهو بزرگ شدم. وقتی گرفتنمون، میلرزیدم. نمیدونم سردم بود یا ترسیده بودم. روزه اول ماه رمضون بود و میلرزیدم. وقتی گرفتنمون، من بزرگ شدم. فکر میکردم بزرگ شدم. اینقدر فکر میکردم بزرگ شدم که بهش گفتم میخوام بگیرمت. به مامانم گفتن میخوام بگیرمش. به مامانش گفتم میخوام بگیرمش. به همه گفتم میخوام بگیرمش.

هر وقت از تو دور میشدم، کشیده میشدم سمت اون. دیگه نمیخواستم بگیرمش. اما شاید منو میبرد به وقتایی که هنوز بچه بودم. میرفتم سمتش چون بهم لذت میداد وقتی میفهمیدم دیگه بچه نیستم. هیچوقت دوسش نداشتم. هرمونام منو میکشوند به سمتش. همیشه دوست داشتم. هورمونا هم برای خودشون میپلکیدن.

آره، امروز یادش افتادم. دیدم تو فیسبوکش نیستم. زنگ زدم بهش. از صدام شناخت. گفتم شوور کردی؟ خندید.همیشه وقتی دروغ میگفت خندش میگرفت. اما اینبار فرق میکرد. گفت آره! با مدیر عامل شرکتم.
خندیدم. مامانش همیشه همینو میخواست. خودشم اینو میخواست. شوهر آدم مدیر عامله شرکتش باشه. آقای شوور منو از تو فیسبوک دوست دختر هیجده سالگیم حذف کرده. آخه آقای شوور غیرت داره.

همش میخندید. دروغ نمیگفت. خوشحال بود. تو عکس گذاشتی. وسط تلفن با اون عکس گذاشتی. عکسای هالووینتو. با همون پسره که ازت کوچیکتره. منم وقتی هیجده سالم بود از اون خیلی کوچیکتر بودم.

روزه تولدم هردوتون بودین. روزی هم که از ایران رفتم هردوتون بودین. الان فقط منم. روزه تولدم اون خوشحال بود و تو ناراحت. روزی که از ایران رفتم تو بازم ناراحت بودی. اما الان هالووینه. تو خوشحالی. اونم عروسیشه. اونم خوشحاله...

یه شب گرم تابستونی، شایدم یه شب سرد زمستونی (واقعا چه فرقی میکنه کی بوده؟ مهم اینه که یه شب بود، حتی اینکه شب تابستونی سرد بود یا زمستونی گرم هم مهم نیست). آره اون شب، تو ماشین ته یه کوچه بن بست تو فرعی نیاوروون بودیم. جلوی اون رستوران که چهارشنبه ها میلک شیک مجانی میداد به دخترا....اونجا که هروقت گشنمون بود میرفتیم و اندازه گاو غذا میخوردیم....همونجا که یه غورباقه دم درش جای سطل آشغال بود و اونجا سیگار میکشیدیم....همونجا که یه روز اون دختره که تو بالماسکه دیده بودیمش مارو دید و ما اینقدر محو دیدن هم دیگه بودیم که اونو ندیدیم....

 
آره دم همون رستورانه بودیم....جالبه که این همه آدرس باید بدم برای اون رستورانه، این همه دیتیل ازش یادمه، اما اسمشو یادم نیست....کلا دیگه اسما یادم نمیمونه....اتفاقا اینطوری قشنگ تره، یه مشت خاطره داری و یه مشت تصویر و هیچ اسمی....حالا میتونی این خاطره ها رو هرشب به یه تصویری لینک کنی که دوست داری...بدون اینکه یه آدم، یه اسم، یه حس، شبت رو خراب کنه....

آره! تو اون کوچه بن بست تو ماشین بودیم...بارون میومد؟ نمیدونم... سرد بود؟ نمیدونم....دوست دارم که هوا سرد بوده باشه....شیشه ها بخار گرفته باشه....اما دیگه بارون خیلی صحنه رو حس زده میکنه....همون سرما و شیشه های بخار گرفته خوبه....نشسته بودیم تو ماشین. احتمالا من دستم رو دنده بود و دست تو هم رو دست من و منو نوازش میکرد...شایدم برعکس....ولی مطمئنم که خیره شده بویدم به اون غورباقه ی جلوی رستوران....اما احتمالا نمیدیدیمش...آخه شیشه ها رو بخار گرفته بود....

 
نارنجی بود....غورباقه هه نه!! سی دی که در آوردم. قشنگ یادمه که نارنجی بود.از اون جیب بغل در، درش آوردم....اسمه آهنگ رو هم نمیدونستم....اما دلم میخواست گوشش کنی...باید میگشتم تو یه سی دی پر ام پی تری پیداش میکردم....تو مثل همیشه که من میخواستم یه آهنگ یا فیلمی رو که دوست دارم برات بذارم، بی حوصله بودی....

 
چه جالب...تا همین روزای آخر هم همینطوری بودی....حتی آخرین آهنگی که تو آخرین روزه با هم بودنمون رو هم برات گذاشتم با بی حوصلگی گوش دادی...فقط بعد از اینکه من برای همیشه رفتم (از لحاظ محتوایی درستش اینه که بگم تو برای همیشه رفتی، اما خب از لحاظ مکانی من رفتم) شروع کردی با لذت گوش دادنش....همون آهنگی که میگفت بدو بیا پیشم....قبله روزه آخر خیلی دوسش داشتم چون موسیقیش قشنگ بود. اما بعده روزه آخر خیلی دوسش داشتم چون منو یاده روزه آخر مینداخت....هرچند هیچوقت مطمئن نبودم خطابت به بدو بیا پیشم به منه یا کسه دیگه....

 
آره، تو اون کوچه بن بست دنبال آهنگ میگشتم و تو غر میزدی....یه ربعی طول کشید از بین پونصد تا آهنگ پیداش کنم...گذاشتمش....تو مثل همیشه به آهنگای من بی حوصله بودی....دوسش نداشتی....من با هیجان میگفتم اینجاشو گوش کن....
خواننده میگفت: "از وقتی تو رفتی یه حفره ی خالی تو وجودم آزارم میده. میرم دمه اون رستوران با غورباقه ی سبز و احساس میکنم که تو اونجا با منی" البته خواننده دقیقا اینارو نمیگفتا اما من اینارو از حرفاش میشنوم.

 
امروز تو قطار دوباره یاده این آهنگ افتادم. بازم اسمشو یادم نبود. تنها بودم. با بی حوصلگی بین پونصدتا آهنگ گشتم و پیداش کردم. بدون هیجان گوشش کردم. دوسش نداشتم. درست مثل اون روزای تو....

 
دوسش نداشتم چون دیگه نه تویی بودی، نه کوچه بن بستی نه رستورانی با یه غورباقه ی سبز. یه خاطره بود بدون اسم. یه خاطره با چند تا تصویر مبهم از پشت یه پنجره ی بخار گرفته که دقیقا نمیدونستم این خاطره ماله کدوم یکی از اون آدماس. حتی مطمئن نبودم من سر کدوم میز نشسته بودم. سر اون یکی میز با دختر بالماسکه ای، یا سر این یکی میز با تو...

 
حالا میفهمم چرا اون روزا با بی حوصلگی به آهنگای من گوش میدادی و دوسشون نداشتی...